امام باقر عليه السلام نقل مي كند: روزي امام حسين عليه السلام پياده بسوي باغ خود در سرزمين «حرّه» مي رفت در بين راه «نعمان بن بشير» سوار بر قاطر با امام ملاقات كرد، پس پياده شد، و مركب را نزد امام برد و گفت، يابن رسول الله سوار شويد و آن حضرت امتناع ورزيد و سوار نشد. نعمان چندبار سخن خود را تكرار كرد و سپس امام را سوگند داد كه سوار شود، اينجا بود كه امام اظهار داشت:

حديث 157

قال الامام الحسين عليه السلام: إذْ أَقْسَمْتَ فَقَدْ كَلَّفْتَني ما أَكْرَهُ، فَارْكَبْ عَلي صَدْرِ دابَّتِكَ، فَاَرْدَفُكَ، فَاِنّي سَمِعْتُ فاطِمَةَ بِنْتَ مُحَمَّدٍصلي الله عليه و آله و سلم تَقُول: قال رسول الله صلي الله عليه وآله: الرّجل أحقّ بصدر دابّته، و صدر فراشه، و الصّلاة في منزله إلاّ ما يجمع النّاس عليه.

امام حسين عليه السلام فرمود: (حال كه مرا سوگند دادي، مرا وادار به كاري كردي كه در دل كراهت داشتم، پس خودت سوار شو و من نيز پشت سر تو سوار خواهم شد، زيرا من از حضرت فاطمه دختر محمّد عليه السلام شنيدم كه مي فرمود: رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود، هرانساني براي سوار شدن بر مركب خويش از ديگران سزاوارتر است و در خوابيدن بر بستر خويش از ديگران سزاوارتر است. و براي نماز جماعت در منزل خويش از ديگران سزاوارتر است، مگر مردم شخص ديگري را انتخاب كنند «كه در اين صورت مي تواند به ديگري اقتداء كند».) [1] .

نعمان بن بشير گفت: راست گفت دختر رسول الله صلي الله عليه و آله وسلم، من هم از پدرم بشير شنيدم كه همين روايت را رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود، و در پايان از رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم نقل كرد كه: «مگر آنكه صاحب مركب اجازه دهد.».