برخي «تقيّه» را خرافاتي تفسير مي كنند و مي گويند تقيّه كردن يعني تعطيل مبارزه و سست و سرد شدن، در صورتيكه در فرهنگ شيعه و روايات امامان معصوم عليه السلام ما، تقيّه معناي گرانسنگي دارد، تقيّه يعني تداوم مبارزه با رعايت اصل رازداري، تقيّه يعني حفظ نيروها و وارد كردن ضربه هاي أساسي به دشمن در فرصت هاي مناسب كه حضرت اباعبدالله عليه السلام در تفسير آن اظهار داشت:

حديث 155

قال الامام الحسين عليه السلام: لَوْلا التَّقِيَّةُ ما عُرِفَ وَلِيُّنا مِنْ عَدُوِّنا، وَلَوْ لامَعْرِفَةُ حُقُوقِ الْاِخْوانِ ما عُرِفَ مِنَ السَّيّئاتِ شَيْ ءٌ إِلاَّ عُوقِبَ عَلي جَميعِها، لكِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ يَقُولُ: «وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْديكُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ كَثيرٍ» [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (اگر نبود «تقيّه» دوستان ما از دشمنان شناخته نمي شدند، و اگر شناخت حقوق برادران نبود گناهان شناخته نمي شد و مردم بر تمام گناهان عذاب مي شدند لكن پروردگار عزيز و بزرگ مي فرمايد: «آنچه از بلاها دامنگير شما مي شود پس به سبب اعمال نارواي شماست در حالي كه خداوند بسياري از لغزش ها را عفو مي كند.) [2] .