مرحوم مجلسي مي نويسد كه: عبدالله بن عمير و مادرش «امّ وهب» نصراني بودند كه بدست امام حسين عليه السلام مسلمان شدند، اين جوان وقتي با اجازه امام به ميدان آمد 24 نفر از شجاعان سپاه عمر سعد را كشت و 12 نفر از سواران را زخمي كرد. آنگاه اطراف او را گرفته او را اسير كردند و نزد عمر سعد بردند، عمر سعد با شگفتي گفت: «چقدر شجاعت و قدرت تو سخت است؟.»

سپس او را شهيد كردند و سر بريده او را بطرف خيمه زن ها پرتاب كردند. مادرش سر را بطرف لشگريان يزيد انداخت، عمود خيمه را گرفت و حمله كرد و 2 تن از سربازان را كشت، در اين لحظه حسّاس امام دخالت كرد و اظهار داشت:

حديث 134

قال الامام الحسين عليه السلام: اِرْجِعي يا اُمَّ وَهَبٍ، اَنْتِ وَابْنُكِ مَعَ رَسُولِ اللهِ صلي الله عليه وآله، فَاِنَّ الْجِهادَ مَرْفُوعٌ عَنِ النِّساء لا يَقْطَعُ اللهُ رَجاكِ يا اُمَّ وَهَبٍ. [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (برگرد كه جهاد بر زنان نيست، تو و فرزندت «وهب» با جدّ من محمّدصلي الله عليه و آله و سلم در بهشت جاي داريد، اي مادر «وهب» خداوند قطع نكند اميد تو را).