پس از شهادت حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام وقتي آنحضرت را در نجف به خاك سپردند و به خانه بازگشتند، شهر كوفه يكپارچه فرياد و گريه بود، و زنان اهل بيت از خانه ها بيرون ريخته بر سر و صورت مي زدند و فراوان مي گريستند كه امام حسن عليه السلام آنان را به خانه ها بازگرداند. در چنين لحظه هاي حسّاس حضرت اباعبدالله عليه السلام در حالي كه سخت مي گريست اظهار داشت.

حديث 113

قال الامام الحسين عليه السلام: لاحَوْلَ وَلا قَوَّةَ إِلاَّ بِاللهِ العَلِيِّ الْعَظيمِ «إنَّا لِلَّهِ وَ إنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» [1] يا اَباهْ وا اِنقِطاعَ ظَهراهْ، مِنْ أَجْلِكَ تَعَلَّمْتُ البُكاءَ، إليَ اللّهِ الْمُشْتَكي. [2] .

امام حسين عليه السلام فرمود: حركت و قدرتي وجود ندارد جز با ياري خداوند برتر و بزرگ، ما همه از خدائيم و همه ما بسوي او باز مي گرديم، آه اي پدر، واي از درهم شكسته شدن كمر، پدر جان بخاطر اندوه از دست دادن تو گريه كردن را ياد گرفتم، و شكوه ها را بسوي خدا مي برم.)