آنگاه كه حضرت عبّاس عليه السلام به شهادت رسيد، اندوه جانكاهي امام حسين عليه السلام را فرا گرفت كه دست بر كمر زد و اظهار داشت.

حديث 104

قال الامام الحسين عليه السلام: اَلآنَ اِنْكَسَرَ ظَهْري وَقَلَّتْ حيلتي [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (هم اكنون كمرم شكست، و تدبير و توانم به پايان رسيد)

سپس با غم و اندوه فراوان، اين اشعار را خطاب به كوفيان متجاوز سرود:



تَعَدَّيْتُمْ يا شَرَّ قَوْمٍ بِبَغْيِكُمْ

وَخالَفْتُمْ دينَ النَّبِيِّ مُحَمَّدِ



أَما كانَ خَيْرُ الرُّسُلِ أَوصاكُمْ بِنا

أَما نَحْنُ مِنْ نَجْلِ النَّبِيِّ الْمُسَدَّدِ



أَما كانَتِ الزَّهْراءُ اُمّي دُونَكُمْ

أَما كانَ مِنْ خَيْرِ الْبَرِيّةِ أَحْمَدِ



لُعِنْتُمْ وَ اُخْزيتُمْ بِما قَدْ جَنَيْتُمْ

فَسَوْفَ تُلاقُوا حَرَّ نارٍ تُوقدِ [2] .



(. اي بدترين مردم، با تجاوز كاريتان، حريم حرمت پيامبر را شكستيد، و با دين پيامبر اسلام مخالفت كرديد.

. آيا بهترين پيامبران، شما را به نيكوكاري نسبت به ما سفارش نكرد؟ و آيا ما از فرزندان آن پيامبر راستگو نيستيم؟

. آيا حضرت زهراعليها السلام مادر من نيست؟ و آيا او فرزند بهترين انسانها بنام احمد نيست؟

. پس لعنت شديد، و ذليل گشتيد بدان جناياتي كه انجام داديد، پس بزودي آتشي را ملاقات خواهيد كرد كه در حال زبانه كشيدن است).

آنگاه رو به خيمه آورد و در جمع بانوان و خواهران گريست و همه گريستند.

سپس كه خطاب به حضرت عبّاس فرمود:

وا أخاهْ وا عَبَّاساهْ وامُهْجَةَ قَلْباهْ واقُرَّةَ عَيْناهُ واقِلَّةَ ناصِراهْ، يَعِزُّ وَاللهِ عَلَيَّ فِراقُكَ [3] .

(اي واي برادرم! اي واي عبّاس من، اي واي پاره قلب من، اي واي نور چشمان من، اي واي از اندك بودن ياران. سوگند بخد! كه دوري تو بر من سخت است)

سپس ناله اي از دل پر درد بركشيد و فرمود:

جُزِيْتَ عَنْ اَخيكَ خَيْراً حَيْثُ نَصَرْتَني حَيّاً وَمَيِّتاً.

(خدا تو را از جانب برادرت بهترين پاداش عطا فرمايد، زيرا در راه خدا مرا ياري كردي چه در حال زندگي، و چه بعد از شهادت خود).