سعد بن طريف مي گويد: در خدمت امام صادق عليه السلام بوديم كه جميل أزرق وارد شد و از مشكلات و گرفتاري هاي شيعيان فراوان گفت و علّت آن را پرسيد، كه چرا بايد دوستان خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم در بلاها و مشكلات گوناگون زندگي كنند؟. امام صادق عليه السلام به نقل از امام سجّاد فرمود، گروهي با همين پرسش ها و انگيزه ها خدمت امام حسين عليه السلام رسيدند و لب به شكوه گشودند و راه حل خواستند كه:

حديث 91

قال الامام الحسين عليه السلام: وَاللهِ اَلْبَلاءُ وَالْفَقْرُ وَالْقَتْلُ أَسْرَعُ إِلي مَنْ أَحَبَّنا مِنْ رَكْضِ الْبَراذينَ، وَ مِنَ السَّيْلِ إِلي صِمْرِهِ. قلت: و ما الصّمر؟. قال: مُنْتَهاهُ، وَلَوُلا أَنْ تَكُونُوا كَذلِكَ، لَرَأَيْنا أَنَّكُمْ لَسْتُمْ مِنّا. [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (سوگند بخدا! بلاها، فقر و تهيدستي، كشتارها، بسيار زود دامنگير دوستان ما مي شود، چونان دويدن اسبان سواري در مسابقه، يا حركت تند سيلابها بسوي زمين هاي پَست.).

پرسيدند: صَمَر چيست؟. پاسخ داد: آخرين جايگاهي كه سيلاب ها از حركت باز مي ايستند.

و ادامه داد: (و اگر شما شيعيان ما چنين نباشيد كه هدف بلاها و مشكلات قرار گيريد، ما در دوستي شما شك مي كنيم كه گويا با ما نيستيد و نخواهيد بود.)

يعني بلاها و مشكلات انسان ها را مي سازد و قدرت مقاومت ما را زياد مي كند، و تحمّل در سختي ها و مشكلات ايمان و اخلاص و ميزان محبّت ما را مشخّص مي كند.