يكي از مسائل سياسي مهم، مسئله صلح امام حسن عليه السلام بود كه با سطحي نگري، ساده انديشي نمي شود آن را به ارزيابي گذاشت. بسياري نمي توانستند علل و عوامل آن را بدرستي درك كنند و اعتراض مي كردند، امّا حضرت اباعبدالله عليه السلام با برادر هماهنگ بود، او را امام خود مي دانست و از او اطاعت مي كرد، هرگاه گروهي خدمت او مي رسيدند و مي خواستند سياست امام مجتبي عليه السلام را زير سئوال ببرند امام حسين عليه السلام دفاع مي كرد. روزي گروهي از شيعيان كوفه خدمت امام حسين عليه السلام رسيدند و تلاش فراوان كردند تا صلح امام مجتبي عليه السلام را رد كرده امام حسين عليه السلام را به قيام وا دارند.

حديث 82

قال الامام الحسين عليه السلام: قَدْ كانَ صُلْحٌ وَكانَتْ بَيْعَةٌ كُنْتُ لَها كارِهاً، فَانْتَظِروُا ما دامَ هذَا الرَّجُلُ حَيّاً، فَإِنْ يُهْلَكُ نَظَرْنا وَنَظَرْتُمْ. [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (قرار داد صلحي بين ما وجود دارد گرچه خوشايند من نيست، امّا تا معاويه زنده است در انتظار باشيد، پس آنگاه كه بميرد، ما و شما تجديد نظر مي كنيم)