حضرت اباعبدالله عليه السلام از دوران كودكي تا جواني، و بخصوص در دوران امامت حضرت مجتبي عليه السلام از آن حضرت اطاعت مي كرد، و برابر دستورات امام حسن عليه السلام تسليم بود، كه ديگران احترام متقابل و ادب و بزرگواري فرزندان رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم را با شگفتي ياد مي كردند.

امام حسين عليه السلام نسبت به برادر بخصوص در دوران امامت آن حضرت، فروتن و تسليم بود و اوامر برادر را با قاطعيّت اجرا مي كرد. با قيام او برخاست، و با صلح او سكوت كرد، و تا معاويه زنده بود، مقرّرات صلحنامه را محترم شمرد، و برخلاف برادر چيزي نفرمود تا وحدت امّت اسلامي حفظ گردد. گرچه منافقان و بدخواهان، تلاش فراوان مي كردند تا اختلافي ميان دو برادر ايجاد كنند امّا نتوانستند. حتّي پس از شهادت حضرت مجتبي عليه السلام گروهي از كوفه و ديگر شهرها به امام حسين عليه السلام نامه نوشتند، و تقاضاي فرياد و قيام كردند امّا امام هم چنان قراردادنامه صلح را محترم مي شمرد و دستور سكوت و انتظار مي داد.

در جواب «بنو جعدة» نوشت:

حديث 62

قال الامام الحسين عليه السلام: إِنّي لَأَرْجُو أَنْ يَكُونَ رَأْيُ أَخي رَحَمِهُ الله في الْمُوادِعَةِ، وَرَأْيي في جِهادِ الظَّلَمَةِ رُشْدَاً وَسَداداً، فَاَلْصِقوُا بِالأَْرْضِ، وَأخْفُوا الشّخْصَ، وَاكْتُموُا الْهَوي، وَاحْتَرِسُوا مِنَ الأَْظَّاءِ ما دامَ ابْنُ هِنْدٍ حَيّاً، فَإِنْ يَحْدُثْ بِهِ حَدَثٌ وَ أَنَا حَيٌّ يَأْتِكُمْ رَأْيي إِنْ شاءَاللهُ. [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (همانا اميدوارم كه نظر برادرم «خدا او را رحمت فرمايد» وفاداري به پيمان صلح باشد، و نظر من مبارزه و جهاد با ستمكاران است كه رستگاري و پيروزي بهمراه دارد، پس تا معاويه زنده است، در جاي خود باشيد، پنهان كاري نمائيد، اهداف خود را مخفي نگهداريد تا مورد سوء ظن قرار نگيريد، پس هرگاه معاويه از دنيا برود و من زنده باشم، نظر نهايي خود را به شما خواهم گفت انشاء الله).