الف - راه شناخت مؤمن و منافق

براي شناخت خوبي ها و بدي ها، بايدها و نبايدها، بايد معيار و ميزاني وجود داشته باشد تا انسان ها خود را ارزيابي كنند، و ميزان گرايش قلبي خود را بشناسند. خداوند بزرگ انسان هاي كامل و معصوم را معيار و ميزان ديگر انسان ها قرار داد، تا خودسازي و تربيت ممكن باشد و موانع و آفات رهگير انسان نباشد. رسول گرامي اسلام صلي الله عليه و آله و سلم بارها و بارها اعلام فرمود: علي معيار شناخت حق و باطل است. و دوستي علي عليه السلام ميزان شناخت مؤمن و منافق مي باشد.

حضرت اباعبدالله عليه السلام نيز به اين حقيقت روشن اشاره فرمود كه:

حديث 55

قال الامام الحسين عليه السلام: ما كُنَّا نَعْرِفُ الْمُنافِقينَ عَلي عَهْدِ رَسُولِ اللهِ صلي الله عليه وآله اِلاَّ بِبُغْضِهِمْ عَلِيّاً وَ وُلْدَهُ عَلِيْهِ السَّلامُ.

امام حسين عليه السلام فرمود: (در زمان رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم منافقين را نمي شناختيم جز با دشمني و كينه توزي آنان نسبت به علي عليه السلام و فرزندان او «كه درود خدا بر آنان باد»). [1] .

ب - معيار قبولي اعمال

درست است كه نيكوكاري ارزشمند است، امّا بايد ديد اعمال نيكو از چه كساني مطرح مي شود؟ و چرا به نيكوكاري روي آورده اند؟ اگر كسي در عقيده فاسد باشد، و ايمان او دچار تزلزل و ترديد باشد، هرچه انجام دهد بيهوده است، ابتداء بايد ايمان و عقيده را اصلاح و استوار كرد و آنگاه به انجام اعمال نيكو همّت گماشت. حضرت اباعبدالله عليه السلام به اين حقيقت، نسبت به ولايت حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام اظهار داشت كه:

حديث 56

قال الامام الحسين عليه السلام: إنَّ دَفْعَ الزاهِدِ الْعابِدِ لِفَضْلِ عَلِيّ عليه السلام عَلَي الْخَلْقِ كُلِّهِمْ بَعْدَ النَّبِيِ صلي الله عليه وآله، لَيَصيرُ كَشُعْلَةِ نارٍ في يَوْمِ ريحٍ عاصِفٍ، وَ تَصيرُ سائِرُ أَعْمالِ الدَّافِعِ لِفَضْلِ عَلِيّ عليه السلام كَالْحَلْفاءِ وَإنْ اِمْتَلأتْ مِنْهُ الصِّحاري، وَاِشْتَعَلَتْ: فيها تِلْكَ النَّارُ وَ تَخْشاها تِلْكَ الريحُ حَتّي تَأْتي عَلَيْها كُلِّها فَلا تَبْقي لَها باقِيَةٌ. [2] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (شخصي كه زاهد و عابد است امّا فضيلت و برتري امام علي عليه السلام را بر ديگر انسانها پس از رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم باور ندارد، انكار ولايت در وجود او چونان شعله آتشي در روز طوفاني است و ديگر اعمال او هرچند فراوان باشد چونان علف هاي خشك بيابان است. هرچند سراسر بيابان را فرا گرفته باشد،امّا آنگاه كه شعله آتش در آن زبانه كشد، و باد وزيدن گيرد، همه آن علف ها خواهند سوخت و چيزي از آن باقي نخواهد ماند).