امام حسين عليه السلام روزي در جمع ياران بپا خواست و پيرامون هدف آفرينش انسان و نقش رهبري سخناني ايراد كرد؛

حديث 42

قال الامام الحسين عليه السلام: أَيُّهَا النَّاسُ! إِنَّ اللّهَ جَلَّ ذِكْرُهُ ما خَلَقَ الْعِبادَ إِلاَّ لِيَعْرِفُوهُ، فَإِذا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ، فَإِذا عَبَدُوهُ اِسْتَغْنَوْا بِعِبادَتِهِ عَنْ عِبادَةِ ما سِواهُ. فقال: له رجل: يابن رسول الله بابي أنت و امّي فما معرفة الله؟ قال: مَعْرِفَةُ أَهْلِ كُلِّ زَمانٍ إِمامَهُمْ الَّذي يَجِبُ عَلَيْهِمْ طاعَتُهُ.

امام حسين عليه السلام فرمود: (اي مردم تقواي الهي داشته باشيد، خداوند بندگان را نيافريد مگر براي اينكه او را بشناسند، آنگاه كه او را شناختند، پرستش كنند، وقتيكه پرستش كردند با پرستش او از پرستش ديگران بي نياز شوند).

يكي از ياران پرسيد، راه شناخت خداوند بزرگ كدام است؟.

امام پاسخ داد: (شناخت خداوند به اين است كه مردم هر زمان رهبر خودشان را بشناسند «اماميكه اطاعت او واجب است» تا بوسيله رهبر، خدا را بشناسند). [1] .