در آستانه محاصره اقتصادي در كربلا، شمر در مجلس ابن زياد برخاست و گفت: فرزندان امّ البنين از قبيله ما مي باشند براي آنان امان نامه اي تنظيم كن. ابن زياد امان نامه اي براي حضرت ابوالفضل العباس و عبدالله و جعفر و عثمان از فرزندان امّ البنين نوشت. شمر آن را برداشته نزديكي خيام اباعبدالله عليه السلام آمد و با صداي بلند فرزندان امّ البنين را فراخواند، امّا كسي جواب او را نداد. امام اظهار داشت: حديث 30

قال الامام الحسين عليه السلام: أَجيبُوهُ وَاِنْ كانَ فاسِقاً فَإِنَّهُ مِنْ أَخْوالِكُمْ.

امام حسين عليه السلام فرمود: (جواب شمر را اگر چه فاسق است بگوييد زيرا از قبيله مادر شما است).

آنگاه حضرت عبّاس عليه السلام پيش رفت و پرسيد: چه گوئي؟. شمر گفت: براي شما فرزندان امّ البنين امان نامه آوردم، دست از حسين برداريد كه همه شما در امانيد.

حضرت عباس پاسخ داد: نفرين بر تو اي شمر، خدا تو و ابن زياد نويسنده اين امان نامه را لعنت كند، اي دشمن خدا آيا به ما دستور مي دهي دست از ياري برادرمان حسين عليه السلام برداريم و از دشمنان خدا اطاعت كنيم؟