ابي رافع نقل مي كند كه: ايّام كودكي در مدينه با امام حسين عليه السلام بازي مي كرديم، با سنگ هاي مخصوصي مي بايد هدف خاصّي را نشانه روي كرده اگر سنگ به هدف مي خورد مي بايست از هم بازي خود سواري بگيريم «بر دوش او سوار شده با مقداري راه رفتن، ما را سواري دهد» و اگر به هدف نمي خورد و هم بازي هدف را نشانه مي رفت ما بايد او را سواري مي داديم، در بازي با حسين عليه السلام وقتي من سنگ را به هدف مي زدم و مي خواستم بر دوش او سوار شوم مي فرمود:

حديث 27

قال الامام الحسين عليه السلام: اَتَرْكَبُ ظَهْراً حَمَلَهُ رَسُولُ الله صلي الله عليه وآله

امام حسين عليه السلام فرمود: (آيا مي خواهي بر دوشي سوار شوي كه رسول خدا او را بر دوش خود حمل مي كرد؟.)

من از سواري گرفتن منصرف مي شدم و هر گاه سنگ او به هدف مي خورد، و من از سواري دادن سر باز مي زدم و مي گفتم من هم مثل تو سواري نمي دهم مي فرمود:

اَما تَرْضي اَنْ تَحْمِلَ بَدَناً حَمَلَهُ رَسُولُ اللهِ

(آيا راضي نيستي حمل كني بدني را كه رسول خدا حمل مي كرد؟.)

از اين رو با كمال ميل او را بر دوش خود گرفته سواري مي دادم. [1] .