در سفر به كربلا، وقتي كاروان امام حسين عليه السلام به سرزمين «عقبه» رسيد پيرمردي از قبيله «بني عكرمه» خدمت امام رسيد و گفت: شما داريد به استقبال شمشيرها و نيزه ها مي رويد، كوفياني كه شما را دعوت كردند مردمي نيستند كه با دشمنان شما بجنگند و دشمن را از شما دور سازند، با اين حال من صلاح نمي دانم كه به سوي كوفه برويد.

امام در پاسخ اظهار داشت:

حديث 23

قال الامام الحسين عليه السلام: يا عَبْدَاللهِ لَيْسَ يَخَفي عَلَيَّ الرَّأْيُ أَنَّ اللهَ تَعالي لايُغْلَبُ عَلي أَمْرِهِ. وَاللهِ لايَدَعُونَي حَتّي يَسْتَخْرِجُوا هذِهِ الْعُلْقَةَ مِنْ جَوْفي، فَإِذا فَعَلُوا سَلَّطَ اللهُ عَلَيْهِمْ مَنْ يُذِلُّهُمْ، حَتّي يَكُونُوا أَذَلَّ فِرَقِ الْأُمَمِ. [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (اي بنده خدا! اين مطلبي كه تو درك مي كني بر من نيز روشن است ولي برنامه خدا تغييرپذير نيست. سوگند بخدا! اينها دست از من بر نمي دارند مگر خون مرا بريزند، ولي پس از اين عمل ننگين، خداوند كسي را بر آنان مسلّط خواهد نمود كه طعم تلخ ذلّت را به شديدترين وجه به آنان بچشاند و از همه ملّت ها ذليل ترشان گرداند.)