در يكي از استراحتگاه هاي بين راه مكّه و كربلا «قصر بني مقاتل» حالتي به امام حسين عليه السلام دست داد كه نسبت به حوادث كربلا مسائلي براي آنحضرت آشكار شد و چند بار فرمود:

حديث 20

قال الامام الحسين عليه السلام: إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ.

امام سجّاد عليه السلام پرسيد پدر جان چرا چند بار كلمات حمد و استرجاع را تكرار مي كنيد؟.

پاسخ داد: يا بُنَيَّ إِنّي خَفَقْتُ بِرَأْسي خَفْقَةً فَعَنَّ لي فارِسٌ عَلي فَرَسٍ فَقالَ: القوم يسيرون و المنايا تسري إليهم، فَعَلِمْتُ أَنَّها أَنْفُسُنا نُعِيَتْ إِلَيْنا.

(سر بر زين اسب گذاشته بودم و خواب سبكي بر چشمان من مسلّط شد، ندائي به گوشم رسيد كه مي گفت: اين جمعيّت در حركت است و مرگ نيز در تعقيب آنان است، دانستم كه خبر مرگ ما را مي دهد).

حضرت علي بن الحسين عليه السلام پرسيد: پدر جان! مگر ما بر حق نيستيم؟. امام پاسخ داد:

بَلي و الَّذي إِلَيْهِ مَرْجَعُ الْعِبادِ،

(به خدايي كه همه بندگان بسوي او باز مي گردند ما بر حق استواريم.)

حضرت علي بن الحسين اظهار داشت: وقتي حق با ماست از كشته شدن باكي نداريم.

جَزاكَ اللهُ مِنْ وَلَدٍ خَيْرَما جَزي وَلَداً عَنْ والِدِه. [1] .

(خداوند بهترين پاداشي كه پدري به فرزندش مي دهد بتو عطا فرمايد).