امام حسين عليه السلام، هم از بي وفائي و دنياگرائي مردم اطّلاع دارد، و هم از سرانجام قيام خود با خبر است، و هم از جايگاه شهادت خود و ياران خود آگاه است، وقتي كاروان امام به سرزمين كربلا رسيد اظهار داشت: حديث 16

قال الامام الحسين عليه السلام: اِنَّ النَّاسَ عَبيدُ الدُّنْيا وَالدّينُ لَعْقٌ عَلي ألْسِنَتِهِمْ يَحُوطُونَهُ مادَرَّتْ مَعائِشَهُمْ فَاِذا مُحِّصُوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّيَّانُونَ. [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (اين مردم برده هاي دنيا هستند و دين بازيچه زبانشان مي باشد، حمايت و پشتيباني از دين تا آنجا است كه زندگيشان در رفاه باشد، اما آنگاه كه در بوته امتحان قرار گيرند دينداران كم خواهند بود).

سپس سؤال كرد: أَهذِهِ كَرْبِلا؟ آيا اين سرزمين كربلاء است؟

پاسخ دادند: آري. امام فرمود:

هذا مَوْضِعُ كَرْبٍ وَ بَلاءٍ، هاهُنا مَناخُ رِكابِنا، وَمَحَطُّ رِحالِنا، وَمَقْتَلِ رِجالِنا وَمَسْفَكُ دِمائِنا. [2] .

(اسم اينجا دشواري و بلاء است، منزل كنيد، اينجا بار انداز ما است، اينجا خوابگاه شتران ماست، اينجا مردان ما به شهادت مي رسند، اينجا خون هاي ما ريخته مي شود).