براي آنكه قيام كربلا يك قيام برخواسته از عشق و ايمان و انتخاب باشد، امام حسين عليه السلام در لحظه لحظه قيام كربلا، سعي داشت تا ياران خود را آگاه سازد، با آنان اتمام حجّت كند، تا خود راه خدا را برگزينند و به سوي شهادت پرواز كنند. در روز عاشورا، وقتي عبدالله پسر مسلم بن عقيل اجازه نبرد خواست، امام به او فرمود:

حديث 11

قال الامام الحسين عليه السلام: أَنْتَ في حِلٍّ مِنْ بَيْعَتي حَسْبُكَ قَتْلُ أَبيكَ مُسْلِمٍ خُذْ بِيَدِ أُمِّكَ وَ اخْرُجْ مِنْ هذِهِ الْمَعْرَكَةِ. [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (اي فرزند مسلم! من بيعت را از شما برداشتم، همان جانبازي مسلم براي تو بس است، دست مادرت را بگير و از اين معركه جنگ بيرون برو.)

با اينكه نبرد آغاز شده بود و جمعي از ياران به شهادت رسيده بودند، امّا امام از آگاهي دادن و اتمام حجّت دست بر نمي داشت.