سليم مي گويد معاويه از اين تاريخ تصميم گرفت فشار خود را بر شيعيان علي تشديد كند و آنان را بيش از پيش مورد شكنجه و آزار قرار دهد تا آنجا كه مطمئن شود نامي از اهل بيت و كسي از پيروان آنان باقي نمانده است و در اين گير و دار مصيبت و گرفتاري اهل كوفه بيش از ديگران بود زيرا شيعيان علي در كوفه بيش از ساير نقاط بودند و طبعاً فشار پسر ابوسفيان به اين شهر بيش از نقاط ديگر بود لذا فرمانداري و حكومت كوفه را به زياد بن سميه محول نمود و بصره را ضميمه ي آن ساخت.

زياد هم در مقابل اين محبت معاويه و لطف فوق العاده ي پسر ابوسفيان، در از بين بردن شيعيان كوتاهي روا نداشت و از هر گوشه و كنار و از زير هر سنگ و كلوخي شيعيان علي را پيدا كرد به قتل رسانيد، و در دل شيعيان علي ترس و وحشت عجيبي ايجاد كرد. دست و پاي آنان را قطع مي كرد و چشمانشان را از كاسه ي سر بيرون مي آورد، در نتيجه ي اين جنايات،


شيعيان علي از عراق فرار كردند و به نقاط دور دست پناهنده شدند و عقيده ي خود را از مردم مخفي نمودند. خلاصه در كوفه از شيعيان معروف و سرشناس كسي باقي نماند.