امام حسين (ع) را بايد در زمره اولين احياگران و مصلحان ديني بر شمرد. پيش از ايشان، حضرت علي (ع) حركت احياگري و اصلاحي خود را براي پيراستن زوايد از چهره پاك اسلام و برقراري نظام عادلانه و احياي سنت رسول الله (ص) آغاز كرد و در اين راه نيز به شهادت رسيد. محور حركت احياگرانه حضرت علي (ع) حذف كژيها و برقراري عدالت اجتماعي بود و سرانجام، جان پاك بر سر اين كار نهاد. [1] پس از ايشان حكومت در اختيار بني اميه قرار گرفت و با برنامه ريزيهاي حذفي و تدريجي به مسخ چهره اسلام پرداختند و در اين راه بسيار موفق شدند.

امام حسين (ع) با شعار اصلاح به پا خاست و دين را به عنوان تنها عامل نجاتبخش جامعه اسلامي آن روز مطرح فرمود.

در دوران حاكميت معاويه هم در اثر ناتواني عامه مردم در درك واقعيات و شناخت راه درست مبارزه با دشمنان و هم به لحاظ عمق و گستردگي دشمني سنجيده و برنامه ريزي شده بني اميه با اسلام، دين، عامل تخدير جامعه اسلامي و مسلمانان آن روز و به قدرت رسيدن زورمداران و زرداران در آن روزگاران شده بود؛ به گونه اي كه با سلاح اسلام به جنگ با اسلام برخاسته و با قدرتي كه اسلام در اختيار آنان گذارده و با نيروهايي كه داعيه دينداري داشتند به مبارزه با اسلام و متوليان آن پرداخته بودند.