بازگشت

اخلاص حسيني


حمد و سپاس او در حدّ اعلا و به گونه اي اوج گرفته كه با كوه ايمان پيامبران و ملائكه مقرّب الهي برابري مي كند: «الحمد للّه حمداً يعادل حمد ملائكته المقربين و انبياء المرسلين»

تمام افكار، رفتار و وجود او در حوزه توحيد الهي گام مي نهد. جمله زيبا و پرمعناي «لاحول و لاقوّة الاّ باللّه» در مكان ها و موقعيت هاي سخت و دشوار و فدا شدن ها و فداكردن ها، از كلامش به گوش مي رسد. خود و ديگران را به خدا متصل كرده است؛ همه چيز و همه جا را از نيروي خدا مي بيند.

وقتي از حرّ مي پرسد: به ياري ما آمده اي يا به جنگ ما؟ گفت: براي مقابله و جلوگيري شما آمده ايم. امام عليه السلام فرمودند: «لاحول و لاقوّة الاّ باللّه العلّي العظيم» [1] و نيز چندباري كه به پشت خيمه ها آمد، اين ذكر مقدّس را بر زبان داشت.

اخلاص برخاسته از ايمان و يقين حضرت، در تمام حركات و سكنات او و اصحابش موج مي زند و در اين راه تنها رضايت خدا را مي نگرد و مي فرمايد:

به خدا سوگند! از راهي جز اين نخواهم رفت تا مشيّت الهي به وقوع پيوندد. [2] .

به فرمايش امام معصوم عليه السلام در وصيّت خود به محمد بن حنفيه، تنها به هدف و قصد اصلاح و نه مال و قدرت و ظلم و ستم از مدينه خارج شده است. [3] و همه چيز ممكن و در دسترس و تمام موجودي خود، اعم از جان، فرزندان و دوستان و اصحاب، همه و همه را در راه خداوند متعال فدا مي كند تا جايي كه مصداق خارجي و واقعي «ذبح عظيم الهي» مي شود!


پاورقي

[1] مقتل الحسين، خوارزمي، ج 1، ص 230.

[2] اشاره به آيه «و فديناه بذبحٍ عظيم» (صافّات / 107).

[3] بحارالانوار، ج 44، ص 329.