امام حسين (ع)، با دارا بودن صفات عديده اي چون فضيلت ، عدالت ، عزت و غيره نمي توانست گسترش وشيوع اوصافي چون جهالت ، رذيلت ، ذلت وامثال آن را در ابعاد زندگي سياسي ، اجتماعي ، اقتصادي وفرهنگي مردم زمانه خود را تحمل كند؛ چرا كه امام از يك سو تحت تربيت محمدي و علوي قرار داشت ، واز سوي ديگر به آموزه هاي قرآني و خدايي آگاهي كامل داشت . معلوم است كه قرآن ، ضمن ترغيب مردم به حركت رو به رشد و تكامل ، آنان را به مبارزه با روند فساد و اصلاح آن فرا مي خواند. امام (ع) با قيام مصلحانه خود، نشان داد كه مي توان خواسته هاي الهي وقرآني را در جامعه عينيت بخشيد و با عمل به آن ، سعادت دنيوي و اخروي را كسب كرد.