زكات در عرف متشرّعه ، خروج سهمي معين از مال چون طلا، نقره و....است . يقيناً حسين (ع) بدين معنا مؤدّي زكات بوده ، زيرا كه او نيز چون مردم دست رنج خويش مي خورد و عرق جبين مي ريخت .

اما زكات را معنايي گسترده است كه نيل به آن ، جز از مقربان درگاه و اولياي دوست ، خواستي نابخردانه است .

زكات اداي حق الهي ، چه از مال و دارايي ، عزّت و مولايي ، سرا و سر سرايي است .

حسين نه حدّ نصاب ، بلكه هر چه داشت را زكات خداي خويش كرد. دار و ثروتش را به يغما بردند. بي خردان و جاهلان ، سوار بر مركب ضلالت به هجو و توهين ايشان پرداختند؛ تا وي به گران ترين بهايي ، عزت و سروري خويش را نقد كند. اما اين نه آن حسيني است كه ما مي شناسيم .

او فرزنداني دارد كه شبيه رسول خدايند. حضرتش ـ جل ّ جلاله ـ مي داند كه بين او و بنده اش چه گذشت و چگونه حسين بن علي با فرح و شادكامي زكات عشيره خود را پرداخت كرد. زكاتي كه از تمام عالم كفايت مي كند.