«وقد علمتم أن هولاء القوم قد لزموا طاعة الشيطان و تولوا عن طاعة الرحمن و أظهروا الفساد و عطلوا الحدود واستأثروا بالفي ء» اين ها سخناني بود كه مولا در پيش گاه مردم ايراد كرد، تا بار ديگر وضعيت ديني ، اجتماعي ، قضايي و اقتصادي آن روزگاران را به آنان گوشزد نموده ، ضرورت يك تصميم آگاهانه و قيامي مصلحانه را يادآور شود و در برابر اهل دانش آن زمان به سختي از وضعيت محرومان دل تنگي ابراز كرد وگفت : «ناشنوايان و نابينايان و معلولان و زمين گيران در شهرها رها گشته اند و به آنان رحم نمي شود.» و در آن دوران آشوب زده ، اصلاح تنها به حكومت و قدرت خلاصه نمي شود، بلكه بايستي در همه زمينه ها و در تمامي جنبه ها اظهار گردد و از جمله آن ها، اصلاح وضعيت معيشت بندگان است و در يك كلام جهادي اقتصادي مي طلبد تا گفتار امام تفسير شود: «لنري المعالم من دينك ونظهر الصلاح في بلادك »، وجان مظلومان و ستمديدگان از دست ستم پيشگان برهد: «فيأمن المظلومون من عبادك ».