آري ، رعايت حرمت زهرا و نور ديده اش توفيق را رفيق او ساخت و موفق به توبه شد، خوارزمي مي گويد: چون امام در صبح عاشورا فرياد برآورد:

«أما من مغيث يغيثنا لوجه الله تعالي ؟ اما من ذاب ٍّ يذب ّ عن حرم رسول الله؟؛ آيا دادرسي نيست كه براي رضاي خدا به فرياد ما برسد و به ما كمك كند؟ ايا دفاع كننده اي نيست كه از حرم رسول خدا (ص) دفاع كند».

حر بن يزيد استغاثه امام را شنيد، قلبش مضطرب و اشك از چشمانش جاري شد...

بر اسب خود نهيب زد و به امام حسين (ع) پيوست و به آن حضرت عرض كرد:

«اي پسر رسول خدا جان من به فداي تو باد، من كسي بودم كه راه برگشت را بر تو بستم و بر تو سخت گرفته و در اين مكان فرود آوردم ، و گمان نمي كردم كه اين گروه با تو چنين رفتار نمايند و سخن تو را نپذيرند، و به خدايي كه جز او معبودي نيست ، سوگند اگر مي دانستم كه اين گروه با تو چنين خواهند كرد، هرگز دست به چنين كاري نمي زدم ، ومن از آنچه انجام داده ام توبه كنان نزد تو آمدم تا جان خود را فداي شما كنم و در مقابل شما كشته شوم . ايا به نظر شما اين كار من توبه است ؟...».