خداوند تعالي در قرآن فرمود: واذكر عبدنا داود ذالايد انه اواب [1] و از بنده ما داوود ياد كن كه بسيار نيرومند بود و دايم به درگاه ما توبه و انابه مي كرد. يعني او به درگاه الهي بسيار نوحه و انابه مي كرد. حضرت داوود بر بالاي منبر رفت و نسبت به بدي هايش نوحه سر مي داد و مردم دور او جمع مي شدند و با او گريه مي كردند و نوحه سر مي دادند، حتي تعداد زيادي از شدت نوحه بر گناهان و حزن انگيز بودن صداي او جان دادند. حسين عليه السلام نيز فرياد استغاثه اش بلند شد كه من گناهي ندارم! پس در آن هنگام عده اي جان خود را براي ياري آن حضرت فدا كردند و براي او پرندگان و وحوش نوحه سر دادند و نوحه و عزاي او تا روز قيامت از جانب عاشقان آن حضرت برپاست.