خداوند ادريس عليه السلام را به مكاني عالي ميان آسمان چهارم و پنجم بالا برد. حسين عليه السلام نيز، جسمش، روحش، خونش، مثالش و تربتش ‍ به مكاني عالي ارتقاء يافت.

ادريس عليه السلام مبتلي به هجرت از دست سلطان و پراكنده شدن ياران گرديد، در صورتي كه حسين عليه السلام مبتلي به هجرت گرديد تا در حرم كشته نشود و احترام حرم حفظ گردد و همچنين مبتلي به جنگيدن و عطش به مدت سه روز گرديد، تا جايي كه خواهرش در رثاي او گفت: پدرم فداي آن عطشاني كه با لب تشنه به شهادت رسيد.