اين عنوان درباره خصوصيات حسين عليه السلام است، از آنچه كه به انبياي عظام تعلق دارد و داراي چهار مقصد است:

مقصد اول: اين مقصد درباره صفاتي از پيامبران است كه خداوند آنها را به حسين عليه السلام عطا فرمود. در روايت ها آمده كه خداوند دوازده صفت را به پيامبرانش اختصاص داده است، كه ما ثابت بودن اين صفات را براي حسين عليه السلام وجه كامل تر متذكر شديم. از جمله صفات انبياء اين است كه خداوند بندگانش را به اين طريق مي آزمايد كه آنها را در حالت هايي كه به ديده مردم مي آيند، ضعيف قرار مي دهد و به همراه آنان اوضاع دنيايي قرار نداده است؛ اما تمام حالت هاي ابتلاء و آزمايش هاي پيامبران در وقوف حسين عليه السلام در روز عاشورا به آن حالت ها، فراهم شد و از اين جا حقيقت اخلاص براي خدا و بي شائبه بودن آن آشكار مي گردد. به همين خاطر است كه پيروان آن حضرت ملقب به صفاتي شدند؛ از جمله اينكه آنها سادات شهدا و اولياءالله و برگزيدگان خدا و دوستداران او مي باشند.

يكي ديگر از خصوصيات پيامبران اين است كه همه آنها به فقر، يا گرسنگي، يا تشنگي، يا ضرب، يا قتل، يا آزار و اذيت و يا تحقير مبتلا شدند؛ اما هر كدام به يكي از اين بلاها گرفتار شدند. يعني در ميان پيامبران، كساني بودند كه از گرسنگي از دنيا رفتند و برخي از تشنگي و يا سرما وفات يافتند. در حالي كه تمام مصيبت ها و گرفتاري ها فقط درباره حسين عليه السلام فراهم آمد. ممكن است برخي از پيامبران به تعدادي از گرفتاري ها مبتلا شدند، اما در عين حال از برخي ديگر در امان بودند ولي حسين عليه السلام مختص ‍ به اين شد كه از هيچ بلايي سالم نماند.

يكي ديگر از صفات همه پيامبران اين بود كه از بدن آنها بوي گلابي استشمام مي شد، كما اينكه اين مطلب در حديث آمده است. اما رايحه حسين عليه السلام رايحه سيب است؛ كه اين مطلب از آن حديثي كه در آن نقل شده بود، به همراه آن حضرت تا زمان شهادت سيبي بود، استنباط مي شود. و اينك نيز از قبر آن حضرت به ويژه هنگام سحر، بوي سيب به مشام شيعيان مخلص امام مي رسد.

مقصد دوم: اين مقصد درباره آنچه است كه عموما از پيامبران به حسين عليه السلام عطا شده است و داراي چندين وجه است:

اول: پيامبران مدفن حسين عليه السلام را قبل از دفن آن حضرت، زيارت كرده اند. در حديث است كه هيچ پيامبري نيست مگر اينكه كربلا را زيارت كرد. و اگر پيامبري به كربلا نيامده، به آنجا سير داده شده، كما اينكه پيامبر صلي الله عليه و آله فرمودند: مرا به جايي سير دادند كه به آنجا كربلا مي گويند. در آنجا قتلگاه حسين بن علي به من نشان داده شد.

دوم: تمام پيامبران در طول زمان تا روز قيامت داراي اوقات مخصوصي هستند كه به زيارت حسين عليه السلام مي آيند، مانند نيمه شعبان و شب قدر.

مقصد سوم: اين مقصد درباره هر يك از فضايل و گرفتاري هاي پيامبران است كه خداوند آنها را به حسين اختصاص داده است، و داراي چندين باب خداوند آنها را به حسين عليه السلام اختصاص داده است، و داراي چندين باب است.

در زيارت آن حضرت وارد شده است كه حسين وارث پيامبران است. در اين ميان زيارت مشهور است. در بعضي از زيارت هاي آن حضرت نيز وارد شده است كه بر پيامبران با نام بردن آنها و صفت هاي ممتازشان، سلام فرستاده مي شود.

در اين عنوان به هنگام تشريح مطالب، به برخي از وجوه وراثت و كيفيت آنها همچنين علت سلام بر يك پيامبر خاص مي پردازيم و همچنين توضيح مي دهيم كه حسين عليه السلام هم باشد؛ چرا كه آن حضرت ايوب صابر هم هست و هر گاه به مظلوم سلام كني، ممكن است يحيي را قصد كرده باشي و يا منظور نظرت حسين عليه السلام باشد، زيرا حسين يحياي مظلوم هم باشد، و به همين ترتيب. در اينجا موضوع را از باب آدم عليه السلام آغاز مي كنيم: