در اين باره احكام فراواني وجود دارد، از جمله اينكه:

هر عملي با وجود خوف و ترس، وجوب يا استحباب آن ساقط مي شود، اما درباره زيارت امام حسين عليه السلام رواياتي نقل شده است كه خلاف آن را نشان مي دهد. من در اين زمينه به 9 روايت با اسناد معتبر دست يافتم كه در بحار و ديگر منابع آمده است.

معاوية بن وهب از امام صادق عليه السلام نقل كرده است كه آن حضرت فرمود: اي معاويه! زيارت قبر حسين عليه السلام را به جهت خوف و ترس، رها نكن. در روايت ديگري محمد بن مسلم از امام باقر عليه السلام نقل كرده است كه آن حضرت از من سؤال كرد: آيا قبر حسين عليه السلام را زيارت كردي؟ گفتم: بله، اما با ترس و خوف. حضرت فرمود: ثواب اين كار به اندازه ترس و خوف است. هر كس با ترس به زيارت قبر حسين عليه السلام بيايد، خداوند او را از ترس و وحشت، در روزي كه مردم براي پس ‍ دادن حساب خداوند جهانيان بر مي خيزند، در امان نگه مي دارد و در حالي كه آمرزيده شده باز مي گردد و پيامبر صلي الله عليه و آله به ديدارش مي آيد و برايش دعا مي كند و با نعمتي از خدا و فضلي باز مي گردد كه هيچ بدي، به آنها خدشه وارد نمي كند. در روايت ديگري از اصم بن بكير به نقل از امام صادق عليه السلام آمده است كه به آن حضرت عرض كردم؛ من وقتي در ارجان [1] منزل مي كنم، دلم شوق قبر پدرت را مي كند، آنگاه با دلي لرزان و با ترس خارج مي شوم و تا زماني كه بر مي گردم از سلطان، بدخواهان و ارباب مصلحت، مي ترسم.

امام فرمود، اي پسر بكير! آيا دوست نداري كه خداوند تو را درباره ما ترسان ببيند؟ آيا نمي داني كسي كه به خاطر ما بترسد، خداوند او را در سايه عرش ‍ خود قرار مي دهد و با حسين عليه السلام در زير عرش هم سخن مي شود و خداوند او را در اضطراب و پريشاني هاي روز قيامت كه مردم در اضطراب و پريشاني هستند، در امان نگه مي دارد و اگر مضطرب و پريشان شود، ملائكه به او قوت قلب بدهند و با بشارت بر او قلبش را تسكين دهند.