اين عنوان در بيان اين است كه حسين عليه السلام مظهر الطاف خاص الهي است و از آن به اين گونه تعبير شده است كه خداوند دستش را بر سر حسين عليه السلام نهاد. البته اين تعبير كنايه از نهايت نظر رحمت به آن حضرت است و آن طور كه در روايات صحيح آمده در دو چيز ظاهر شده است: اول؛ آنچه خود به آن حضرت به آن نايل شده اند، دوم؛ آنچه مردم به واسطه امام حسين عليه السلام به آن دست مي يابند؛ كه توضيح آنها چنين است:

اول: مرتبه خاصي از قرب به خداست كه نه قابل توصيف است و نه قابل تصور؛ كه يكي از شاخه هاي آن قرار دادن امامت در ذريه امام حسين عليه السلام است.

دوم: امور بسياري در اين باره وجود دارد كه از جمله آنها اين است كه تربت آن حضرت موجب شفاست و در زير قبه آن حضرت دعا اجابت مي شود. البته عمده ترين، عظيم ترين و جليل ترين اين امور آن است كه خداوند امام حسين عليه السلام را سبب كلي رحمت خود بر بندگانش قرار داد و بندگانش را براي رحمتش آفريد، پس آن حضرت را به اين ترتيب عمده علت و سبب رحمت قرار داد و آنجا كه پيامبر اسلام رحمت براي جهانيان است، خداوند حسين را از پيامبر و پيامبر را از حسين قرار داد. لذا پيامبر فرمود: حسين از من است و من از حسين بنابراين حسين عليه السلام جايگاه قرار گرفتن دست رحمت است و رحمت از اوست. حسين از دست رحمت تغذيه كرد و در دامن رحمت پرورش يافت، از زبان رحمت نوشيد و گوشت و خون او از رحمت روييد و نور چشم رحمت است. او ريحانه رحمت است و جايگاهش سينه رحمت و مركبش دوش رحمت و مسيرش ‍ به سوي رحمت و معدن خاص رحمت است و مجمع اسباب رحمت. حسين جامع وسايل رحمت، منبع سرچشمه هاي رحمت، سيراب كننده روندگان به سوي سرچشمه هاي رحمت و محل غرس درختان باغ هاي رحمت و مظهر ثمرات رحمت و محل رويش شاخه هاي رحمت و محرك مواد رحمت و ابرهاي بركات رحمت است، و به واسطه او عالم در جايگاه عفو و رحمت قرار مي گيرد و ورود به دايره وسيع رحمت خداوند به واسطه او محقق مي گردد و با رحمت بر او، رحمت واسعه خداوند محقق و مكتوب مي گردد و حسين عليه السلام حلقه وصل رحمت است.

آيا در قلب تو نسبت به حسين رحم و سفقتي است كه از جمله گريه كنندگان بر او باشي، تا پروردگار رحمت بر تو درود بفرستد و به تو گفته شود: درود خدا بر تو اي صاحب رحمت و درود خدا بر تو اي راحم رحمت!!