خداوند اسب رسول الله را به امام حسين عليه السلام اختصاص داد كه شايد همان اسبي باشد كه ذوالجناح ناميده مي شود. مركبي كه در تشنگي اقتداي به صاحبش كرد و در اين كار او را بر خود مقدم شمرد؛ زيرا وقتي هنگامه نبرد وارد بر آب شدند، ذوالجناح دهانش را در آب گذاشت و امام فرمود: تو تشنه اي و من هم تشنه؛ به خدا سوگند تا ننوشي، من آب نمي نوشم. آنگاه ذوالجناح سرش را بر داشت، به اين معنا كه اي مولاي من تا شما آب ننوشيد من نمي نوشم. سپس امام فرمود: بنوش من هم مي نوشم؛ آنگاه دستش را به طرف آب برد و سپس آن ماجرا واقع شد كه بعدا خواهد آمد.

همچنين بعد از شهادت امام، اين اسب به شكوه از قاتلان آن حضرت، فرياد ستم از امتي سر داد كه فرزند دختر پيامبر خدا را كشتند. و نيز آن طور كه در روايت آمده با ناله و زاري خبر شهادت امام را به اهل بيتش رساند.

از شتران نيز خداوند ناقه اي را به آن حضرت اختصاص داد كه صبح عاشورا بر آن سوار شد و روي آن خطبه ايراد نمود و سپس از آن پياده شد و به عقبة بن سمعان فرمود كه آن را عقال كن (يعني بخوابان و دستهايش را ببند). اين ناقه همچنان در حال عقال بود تا حضرت به شهادت رسيد، آنگاه سر خود را بر زمين كوبيد تا مرد.

باب آنچه از اوضاع دنيايي به حسين اختصاص يافت

با اينكه خداوند متعال دنيا را براي اوليايش نخواسته است، اما از آنجا حسين عليه السلام را از آب و غذا منع كردند و بدن ايشان را دفن نكرده رها نمودند، خداوند سه چيز از جنس همان چيزهايي كه ايشان را از آن منع كردند، به حسين عليه السلام عطا فرمود. يعني براي ايشان سقايت، اطعام و عمارت متصل دايم تا روز قيامت قرار داد.

درباره سقايت بايد گفت كه، اين كار در كنار قبر شريفش در شب عاشورا پاداش ويژه اي دارد. در روايت وارد شده است كسي كه شب عاشورا در كنار قبر آن حضرت ديگران را سيراب كند، مانند كسي است سپاهيان حسين عليه السلام را سيراب كرده باشد. از اين مسأله استنباط مي شود، سقايتي كه پاداش آن اولين پاداشي است كه روز قيامت داده شود، بزرگترين اجر آن به حسين عطشان اختصاص دارد؛ از اين رو شيعيان آن حضرت در هر جايي كه في سبيل الله به ديگران آب دهند، اين كار را به نام آن حضرت انجام مي دهند. تا جايي كه گويا تنها براي حسين عليه السلام سقايت انجام مي شود.

موضوع اطعام در مراسم عزاداري آن حضرت، هميشه، بويژه در ماه محرم و شايد در تمام روزهاي سال استمرار دارد؛ و اگر آنچه در مجالس عزاي آن حضرت به عنوان اطعام به مصرف مي رسد، به تعداد روزهاي سال تقسيم شود، هر روز بيش از يك خروار مي شود.

درباره عمارت آن حضرت؛ از آنجا كه پيكر آن حضرت را بر زمين رها كردند، خداوند در مقابل - آن طور كه جبرئيل از جانب خداوند خبر داد و حضرت زينب از امام سجاد آن خبر را روايت كرد - بارگاه رفيعي به امام داد كه تا روز قيامت به علو و مرتبه آن افزوده مي شود؛ از اين روست كه عمارت و تعمير بيت الله الحرام و عتبات مقدسه به اتمام رسيده و كار بناي و ساخت آنها به پايان رسيده است، اما حرم حسيني از روزي كه بنا شد تا روزي كه متوكل آن را ويران كرد و دوباره خودش آن را ساخت، خلفا و سلاطين به ساخت و ساز آن اشتغال داشته اند و اين كار پاياني نخواهد داشت و بناها و نقاشان و تذهيب كاران به طور دايم مشغول به آن هستند و ظاهرا اين امر تا روز قيامت استمرار داشته باشد.