خداوند از انسان ها، اصحاب خاصي به حسين عليه السلام عطا فرمود و اين گونه آنها را توصيف كرده كه هيچ كس اصحابي بهتر و باوفاتر از او (حسين) ندارد.

البته اين مسأله از حالات آنها هم مشخص است. همچنين خداوند به حسين عليه السلام از ميان انسان ها پيرواني به او عطا كرده كه محبت خاصي به آن حضرت دارند و آن محبت را با افعال خاصي بروز مي دهند كه تحت ملاحظه تقرب به خداوند وارد نمي شوند؛ بلكه اگر به آنها گفته شود كه اين كارها معصيت است، وقعي نمي گذارند. اين مسأله در بعضي از حالت هاي آنها در لطمه زدن و مجروح ساختن خودشان در روز عاشورا پيداست. برخي از افراد مورد وثوق براي من نقل كرده اند كه در كشور چين، شيعياني هستند كه در روز عاشورا به شيوه خاصي سينه مي زنند و كانال هايي حفر مي كنند و آن را پر از هيزم مي نمايند و آتش مي زنند و در آن فرو مي روند و بر سينه مي زنند و از آن چند بار مي گذرند و مي گويند حرارت آتش را احساس ‍ نمي كنيم.

اما جن؛ خداوند از جن به حسين عليه السلام انصاري عطا فرمود كه هنگام خروج امام از مدينه خدمت ايشان رسيدند و حضرت به آنها فرمود: وعده ما، قبر و بقعه من، هر وقت به آنجا وارد شدم، نزد من آييد. همچنين ياراني از جن در روز عاشورا به خدمت امام رسيدند، اما آن بزرگوار لقاي پروردگار را برگزيد و به آنها اجازه شركت در جنگ را نداد. گروه ديگري از جن شب يازدهم محرم آمدند و ملاحظه كردند امام به شهادت رسيده است، آنگاه گرد پيكر مطهر امام ناله و زاري سر دادند و مرثيه خواندند. همچنين در بصره، مدينه، كوفه و بيت المقدس براي امام مرثيه خواندند و عزاداري كردند. تعدادي از جنيان نيز با ناله و فرياد در تمام اقطار جهان ندا سر دادند كه حسين كشته شد. در آن شب هايي هم كه بدن امام بر روي زمين افتاده بود، زنان جن در اطراف پيكر آن حضرت نوحه سرايي مي كردند و فرياد و احسينا و گريه شان بلند بود.

باب ويژگي هاي وحوش نسبت به آن حضرت

قبل از دفن امام، خداوند به وحوشي امر كرد كه براي آن حضرت عزاداري كنند؛ كما اينكه در روايت آمده است كه آهويي در كربلا با عيسي عليه السلام (در اين باره) سخن گفته است.