در باب عنايت خاص خداوند قرآن به امام حسين عليه السلام تحت عنوان مستقلي سخن خواهيم گفت. همچنين حق تعالي در سخنان خود با آدم عليه السلام و پس از آن با ديگر پيامبران تا خاتم صلي الله عليه و آله، بارها مصيبت امام حسين عليه السلام را ذكر كرده است كه تفصيل آن در عنوان مجالس عزاي حسين عليه السلام خواهد آمد.

سخن گفتن خاص خداوند با امام حسين عليه السلام بسيار است. آنچه انس بن مالك روايت كرده، يكي از اين موارد است. انس مي گويد: با امام حسين عليه السلام بر سر قبر خديجه آمديم. امام گريه كردند و به من فرمودند: مرا تنها بگذار. من خودم را از امام مخفي كردم. نيايش امام طولاني شد. شنيدم كه مي گفت: اي خداي من! اي پروردگار، تو مولاي مني، به بنده ات كه به تو پناهنده شده، رحم كن. اي خداوند بلندمرتبه، به تو تكيه مي كنم. خوشا به حال كسي كه تو مولاي او هستي. خوشا به حال آن شب زنده دار پشيماني كه مشكل خود را با خداوند ذي الجلال در ميان مي گذارد و به درگاه او ناله مي كند. خوشا به حال آن كه هيچ دردي جانكاه تر از عشق به مولايش ندارد و چون خزن و اندوه خود را با او در ميان بگذارد، او را اجابت كرده، لبيك گويد و آنگاه كه گرفتار شود و در تاريكي شب ناله و زاري سر دهد، او را گرامي داشته و به خود نزديك مي سازد.

آنگاه خطاب به امام حسين عليه السلام ندا آمد: لبيك اي بنده من! تو در كنف عنايت مني. ما به گفته هاي تو آگاهيم. فرشتگانم مشتاق صداي تو هستند. همين صدا براي تو كافي است، ما آن را شنيديم. دعاي تو در نزد من در حجاب ها جولان دارد. پس همين بس است كه براي تو پرده ها را كنار زديم. (دعاي تو آن چنان مقامي دارد كه) اگر باد از اطراف او بوزد، به خاطر شدت خضوعي كه دارد، ساقط مي شود.

از من بدون هيچ ترس و حسابي بپرس كه من پروردگارم.

و از جمله موارد سخن گفتن خداوند با امام حسين عليه السلام، نداهاي مخصوص به آن حضرت در روز شهادتشان مي باشد كه برترين آن نداها، همان عبارت يا ايتها النفس المطمئنة مي باشد.