اول: در كامل الزيارة در روايت معتبر نقل شده است كه: رسول خدا در منزل فاطمه عليهاالسلام بودند و حسنين در آغوش پيامبر قرار داشتند كه ناگهان رسول خدا گريه كرد و به حالت سجده افتاد و سپس فرمود: فاطمه، خداوند علي اعلي در اين ساعت، در خانه تو در بهترين صورت بر من تجلي كرد و به من تهنيت گفت و فرمود: يا محمد! آيا حسين را دوست داري؟ گفتم آري؛ او نور چشم من، گل من و ميوه دل من است. آنگاه (خداوند) دستش ‍ را بر سر حسين گذاشت و به من فرمود: مبارك باد مولودي كه بركات و صلوات و رحمت و رضوان من بر او است. او سرور شهيدان اولين و آخرين در دنيا و آخرت است و آقاي جوانان اهل بهشت مي باشد. پدرش از او برتر است. سلام مرا به او برسان و او را مژده بده كه پرچم هدايت و منبع انوار اولياي من و حافظ و شاهد من بر خلق و خزانه دار علم من و حجت من بر اهل آسمان ها و زمين و جن و انس و ثقلين است.

منظور از تجلي (خداوند) در اين روايت نهايت ظهور است و ازبهترين صورت، ظهور صفات كمال، و منظور از نهادن دست كنايه از افاضه رحمت خاص خداوند نسبت به حسين عليه السلام مي باشد.

در اين روايت شانزده خصوصيت وجود دارد كه بيانگر لطف خاص الهي به حسين عليه السلام است كه اخص و پرافتخارترين آنها اين است كه رسول خدا فرمود: خداوند دستش را بر سر حسين نهاد؛ زيرا اين مطلب كنايه از افاضه لطف كامل نسبت به آن حضرت است، به گونه اي كه نمي توان لطفي برتر از آن را تصور نمود. چنانكه خداوند نهايت افاضه لطف كامل خود بر پيامبر (ص) در شب معراج را با نهادن دست بر پشت پيامبر بيان فرمود.

دوم: خداوند خودش عهده دار قبض روح امام حسين عليه السلام به هنگام شهادت بود و بر او درود فرستاد.

اين تعبيرات جملگي كنايه هايي از الطاف خاص الهي است كه نمي توان فوق آن را تصور كرد. و مي توان نتيجه گرفت كه آنچه امكان عطا و لطف وجود داشته، خداوند به امام حسين عليه السلام افاضه كرده است.

با توسل به پيشگاه آن حضرت، اميد آن داريم كه اصلاح امور دنيا و آخرت ما را از جمله الطاف حضرت حق به ايشان قرار دهد.