امام حسين عليه السلام نسبت به همه همراهان، مهربان بود. به همين خاطر گرفتاري هاي آنان براي امام سنگين بود و در رفع مصائب آنها مي كوشيد، كه به تناسب همين رقت قلب مصيبت هاي امام بيشتر بود. لذا وقتي فرزند برادرش تقاضاي رفتن به ميدان مبارزه مي كند، آن هم در چنان جنگ نابرابري، امام آنچنان گريه مي كنند كه از هوش مي روند. پس امام با اين رقت قلب و عاطفه، آن هنگام كه بدن آن نوجوان را در زير سم اسبان دشمن در هم شكسته مي بيند و فرياد قاسم به گوش مي رسد، چه حالتي دارند؟!