امام عليه السلام آنقدر به دعا و راز و نياز اهتمام داشتند كه شب عاشورا به همين منظور از دشمن مهلت خواستند. امام در آن شب تا صبح به راز و نياز با خدا مشغول بود و از جمله دعاهاي حضرت اين بود كه خدايا! تو در هر رنج و محنتي مورد وثوق و اطمينان مني و در هر مشكلي پناه و اميد من هستي. در هر چه به من برسد تو مورد اعتماد مني، خدايا! زاد و توشه راه من تويي. خدايا! چه مصيبت هايي كه قلب در برابر آن ناتوان، چاره جويي در مقابل آن اندك، دوست در آنجا شكست خورده و دشمنان زبان به شماتت گشوده. خدايا به من به درگاه تو مي آيم و شكايت آن مصيبت را پيش تو مي آورم. خدايا! تو آن را از من دور كرده و مرا به رنج و محنت رها ساز.

دعا و راز و نياز امام همچنان تا زماني كه بر زمين افتادند، ادامه داشت. امام در آن حال به درگاه خداوند عرضه داشت: خدايا! تو بلند مرتبه اي و جبروت و شكوهت عظيم است... من عترت پيامبر تو و فرزند حبيب تو هستم.