اين دو امر - آن طور كه در روايات آمده - از افضل اعمالند. امام حسين عليه السلام در آن روز با امر به صبر كردن و پند و اندرز نمودن و ملاطفت كردن، سعي كرد مردان و زنان مؤمن را خوشحال كند؛ اما در باب ديدار از مؤمنان، اين امر به عناوين مختلف براي امام محقق شد كه گاهي به شكل عيادت از بيماران و زخمي ها صورت پذيرفت. امام تنها به آمدن و نشستن در كنار آنها اكتفا نمي كرد، بلكه برخي از آنها به ويژه افراد غريب را مورد لطف و مرحمت خاص خويش قرار داد؛ چنانچه بر بالين آن برده سياه و غلام ترك حاضر شد، اما عيادت يكي از آنها كه همان فرزند عزيزش ‍ علي اكبر باشد، براي امام ميسر نشد، زيرا به خاطر ادبي كه داشت و احترام به پدر، مانند ديگران امام را صدا نزد اما وقتي امام وداع او را شنيد كه مي گويد: يا ابتا عليك مني السلام با اينكه مي دانست او را زنده در نمي يابد، به سوي فرزند آمد و با صداي بلند فرمود: پسرم تو را كشتند

امام عليه السلام همچنين در روز عاشورا از فرزندش حضرت سجاد عليه السلام عيادت كرد و احوال او را جويا شد.