امام حسين عليه السلام در شرايطي به انجام اين دو مستحب پرداخت كه آن شرايط براي كسي در طول تاريخ محقق نشده و نخواهد شد. وقتي امام در قتلگاه در خون غلطيده و از سوي ديگر، فرياد زنان حرم كه دشمنان آنها را احاطه كرده بودند، به دادخواهي بلند شده بود، در مقابل ظالمان در هيبتي باشكوه و بديع با زحمت روي دو زانو ايستاد و راه را بر دشمن مهاجم بست و خطاب به آنها گفت:

مرا هدف قرار دهيد، شمشيرها و نيزه هايتان را بر من فرود آريد، اما متعرض حرم من نشويد.

همچنين امام به كمك هفتاد و دو تن از اصحابشان شتافتند. وقتي آنها بر زمين مي افتادند و امام را صدا مي زدند كه بر بالينشان حاضر شوند، امام دعوت همه آنها را اجابت كرد و به كمك شان شتافت كه از آن ميان 27 نفر از اهل بيت خودشان بودند.