واجب است كه جنازه اموات را غسل و كفن نمود و بر آنها نماز خواند. اما درباره شهيدي كه در صحنه نبرد به شهادت مي رسد، واجب است بر او نماز خواند و با همان لباس رزم به خاك سپرد. تشيع جنازه، حمل آن و تربيع در محل جنازه نيز مستحب است و همچنين واجبات ديگري وجود دارد. اما اين امكان براي امام حسين عليه السلام فراهم نبود كه همه موارد را براي شهداي كربلا انجام دهد و شايد به كمترين واجب يعني نماز بر كساني كه امكان آن فراهم شد، اكتفا فرمودند.

اما درباره دفن شهداء روايت شده است كه براي فرزند شيرخوارش با شمشيري قبري حفر كرد و بنا به اين دلايل او را به خاك سپرد:

- تنها براي او حفر قبر امكان پذير شد،

- تا اينكه سر كودك را نبرند،

- براي اينكه جنازه او روي زمين نماند،

- تا در زير سم اسب ها جنازه او از بين نرود،

- توانايي و قدرت تحمل نگاه بر او را نداشت.

البته تا آنجا كه فرصت فراهم بود، وجود مباركشان برخي از پيكرها را جمع كرد و در كنار هم قرار داد و اگر كسي يافت مي شد كه پيكر شهيدي را حمل كند، امام آن جنازه را تشيع مي كرد، ولي گويا در حمل جسد مبارك برادر رشيدش ابوالفضل ناتوان بود و لذا بدن او در كنار نهر علقمه باقي ماند.