امام حسين عليه السلام عزمي خاص در نجات دادن بندگان از عذاب الهي داشت، و به همين خاطر سخت ترين تكاليف را برگزيد تا به درجه خاصي نايل شود كه شفاعتشان درباره كساني كه مستوجب كيفر شده اند، مؤثر واقع شود و اين منظور حتي دشمنان را هم در بر مي گيرد. امام براي رفع عذاب از آنها هم سعي فرمود.

حتي امام بر روي كسي كه براي جداكردن سر مباركش آمده بود، لبخند زد و او را نصيحت فرمود!

امام حسين عليه السلام آنگاه كه ملاحظه فرمود نجات دادن كلي آنها از عذاب امكان ندارد، سعي كرد، عذاب آنها را كاهش دهد. كما اينكه اين قضيه درباره هرثمة بن ابي مسلم واقع شد. وقتي موعظه امام او را نجات نداد، امام حسين عليه السلام فرمود: از اينجا دور شو كه ما را نبيني و صداي ما را نشنوي. امام به عبيدالله جعفي نيز همين نصيحت را فرمود.