امام حسين عليه السلام، هنگام بخشش به سائل دچار شرم و حيا مي شدند و بر او رفت مي كردند. حكايت يك عرب باديه نشين كه از امام ضمن خواندن ابياتي درخواستي كرد، از آن جمله است. حضرت وارد خانه شدند و چهار هزار درهم در عبايشان پيچيدند و آن را به خاطر شرم و حيا از سائل از شكاف در خانه به او دادند و گفتند: بگير، من از تو معذرت مي خواهم كه اگر در آينده مال و ثروتي به دست آورديم، ابر رحمت ما بر تو خواهد باريد؛ اما چه كنم كه زمانه متحول است و ما از مال و دنيا اندكي داريم.

نمونه ديگر اين كه امام به سائلي هزار (درهم) دادند. سائل آن را گرفت و شروع به شمارش آن كرد. خازن آن حضرت به او گفت: مگر چيزي فروخته اي كه بهاي آن را با دقت مي شماري؟ گفت: بله، آبروي خود را داده ام. امام فرمود: سه هزار به او بدهيد. هزار براي اينكه سائل است. هزار درهم براي آبرويش و هزار هم براي اينكه نزد ما آمده.

نمونه سوم؛ شخصي نامه اي به امام داد. امام حسين عليه السلام قبل از خواندن آن فرمودند: خواسته ات بر آمده است. كسي از امام پرسيد: آيا ملاحظه فرموديد در نامه چه نوشته است؟ امام فرمودند: خداوند از انتظار او در نزد من به مقداري كه نامه را بخوانم، سؤال خواهد كرد.

اين صفت خاص در امام به حدي بود كه حتي وقتي مي خواست به جاهلي هم مطلبي را بياموزد، از او شرم مي كرد. در روايت است كه امام پيرمردي را ديد كه وضو را بخوبي بلد نيست، امام خواست به او ياد بدهد، اما از اينكه او تحقير شود، حيا مي كرد. به او فرمود: من و برادرم نزد تو وضو مي گيريم، آنگاه تو بگو وضوي كداميك بهتر است. امام حسن و امام حسين عليهماالسلام وضو گرفتند و آن مرد صحرانشين گفت: هر دوي شما خوب وضو مي گيريد، اما اين وضو من هستم كه وضو گرفتن را بلد نبودم.