در امور مربوط به امام حسين عليه السلام مطلبي يافتم كه باعث كمال ايمان و تقويت و ثبات آن مي شود؛ مانند اين روايت كه فرمود: كسي كه حسين عليه السلام را زيارت كند، مانند كسي است كه خدا را در عرش زيارت كرده باشد. و زيارت خداي تعالي، كنايه از نهايت نزديكي به خدا است كه اين معنا نمي تواند براي ايمان عاريتي، و قلبي باشد كه بعد از هدايت، منحرف شده است. همچنين است روايتي كه مي فرمايد: زائر امام حسين عليه السلام، بعد از آنكه قصد مراجعت مي كند، ملكي مي آيد و به او مي گويد كه خداي تو سلام مي رساند و مي فرمايد كه دوباره آغاز كن، خداوند گذشته را آمرزيد. شخصي كه خداوند بر او سلام مي فرستد، غيرممكن است كه او را بزرگترين مصيبت ها - كه همان از دست دادن ايمان است - در امان نگه ندارد. پس اطمينان پيدا كردم و دانستم كه در وسايل حسيني چيزي است كه از زوال و نيستي مصون است.