اندكي در امر خود تأمل كردم و با خود گفتم: آنچه را احساس مي كنم، مي تواند براي جزئي از ايمان، علامت باشد و شايد به ميزاني باشد كه تو را بعد از طي مراحل عذاب در روز حشر و تحمل عذاب در دوران طولاني برزخ، از آتش ابدي نجات دهد، و حال آنكه تو از ناتواني ات در مقابل بلاي اندك دنيا و عقوبات آن و آنچه از سختي ها بر اهلش جاري مي شود، آگاه هستي. بلكه تو مي داني كه تحمل نعمت را هم نداري و از دوام نعمت ملول مي شوي و دچار تكبر و فخر و خودنمايي مي گردي. از سوي ديگر اگر ايمان ضعيف باشد، چه بسا كه با كوچكترين حادثه اي زايل شود و به هنگام روي آوردن بلاها و طوفان هنگام مرگ، قلب دچار گمراهي شود، پس چه اطميناني داري؟ آنگاه مضطرب شدم و حالتي ديگر بر من عارض شد.