مختار هر چه در اين راه صدمه و شكنجه مي ديد بجاي آنكه او را سست كند و از تعقيب هدفش باز دارد او را استواتر مي ساخت، چنانكه حميد بن مسلم گويد: در زندان بديدن مختار رفتيم اين سخنان را در زندان از او شنيدم:

قسم به پروردگار درياها، و قسم به نخل و درختان، قسم به دشت و صحرا، و فرشتگان مقرب، و پيامبران برگزيده كه هم ستمكاران را با نيزه و شمشير آبدار، به وسيله مردان شريف انصار خواهم كشت، تا آن كه ستون و پايه هاي ديني را استوار بدارم، و رسته هاي مختلف را متحد سازم، و سوز دلهاي مؤمنان را در عزاي مظلومان خاموش كنم و انتقام خون شهيدان را بستانم، پس از آن اگر دنيا پايان يابد يا مرگم فرارسد باكي ندارم.

و هر گاه در زندان از او ملاقات مي كرديم اين چنين سخنان مي گفت و دوستان خود را با اين كلمات تشجيع مي كرد [1] .