پس از آن كه مسرف بن عقبه از سركوبي مردم مدينه فارغ شد عازم مكه مكرمه گرديد، اما چون به قدير رسيد جان به مالك دوزخ تسليم كرد، حصين بن نمير كه جانشين مسرف بود به فرماندهي سپاه شام وارد مكه شد.

شهر مكه را محاصره نمود، عبدالله بن زبير كه قدرت جنگيدن با وي را نداشت به


خانه كعبه پناهنده شد، و او خود را: العائذ بالبيت مي ناميد، و به همين لقب مشهور شد حتي شعرا در اشعارشان او را با اين نام مي بردند.

حصين بن نمير از بالاي كوه هاي مسجدالحرام و دره هاي اطراف منجنيق ها نصب كردند و به وسيله آن سنگ و آتش و نفت و چيزهاي سوزنده به خانه كعبه مي ريختند تا آن كه خانه را خراب كرده و سوزانيدند.

و خداوند بزرگ نيز قدرت نمائي كرد و در حمايت از خانه اش صاعقه اي فرستاد كه يازده نفر از كساني كه با منجنيق كار مي كرد طعمه حريق شدند و اين حادثه در سوم ربيع الاول يازده روز قبل از مرگ يزيد اتفاق افتاد، فشار بر مردم مكه و ابن زبير سخت شد، كه ابووجزة مدني در اشعارش چنين سروده است:



ابن نمير بئس ما تولي

قد احرق المقام و المصلي



پسر نمير چه كار زشتي را مرتكب شد كه مقام ابراهيم و محل نماز را سوزانيد [1] .