عطيه عوفي كه از رواة حديث است نقل مي كند كه: با جابر بن عبدالله انصاري به قصد زيارت قبر حسين خارج شديم چون به كربلا رسيديم روز بيستم ماه صفر بود، جابر نزديك فرات رفت و غسل كرد و با سعد خود را معطر گردانيد و به جانب قبر روان شد و قدمي برنمي داشت مگر با ذكر خدا، چون در كنار قبر رسيديم گفت: دست مرا بر قبر بگذار، همين كه دستش به قبر رسيد سه بار گفت: الله اكبر، الله اكبر، الله اكبر. و بيهوش شد و روي قبر افتاد. آب به صورتش پاشيدم تا بهوش آمد، سه بار گفت: يا حسين! يا حسين! يا حسين! سپس گفت: حبيب لا يجيب حبيبه. «آيا دوست جواب دوستش را نمي دهد؟» آنگاه


گفت: چگونه مي تواني جواب دهي در حالي كه ميان سر و بدنت فرسنگها جدائي افتاده، شهادت مي دهم كه تو پسر خاتم النبيين و فرزند سرور مؤمنان و هم سوگند تقوائي، خامس اصحاب كساء و فرزند فاطمه زهرا سيده زنان، چرا چنين نباشي در حالي كه از انگشتان رسول خدا تغذيه شدي و در دامن متقين پرورش يافتي و از پستان ايمان شير خوردي و با اسلام از شير بريدي، زندگي سعادتمند و مرگ شرافتمندانه داشتي، آنگاه زيارتي خواند كه به جهت اختصار از ذكر آن صرفنظر مي كنيم سپس فرمود: گواهي مي دهم به راهي رفتي كه برادرت يحيي بن زكريا به آن راه رفت، سپس زيارت ساير شهدا سلام الله عليهم اجمعين را بجا آورد و بعد فرمود: قسم به آن كسي كه محمد را به پيامبري برانگيخت با شما در كاري كه انجام داديد شريكيم.

عطيه گفت: چگونه با آنها شريكيم در حالي كه كوهي را بالا نرفتيم و به هيچ وادي فرود نيامديم و شمشيري نزديم؟ در حالي كه اين جماعت ميان سر و بدنشان جدائي افتاده و همسرانشان بيوه شدند و فرزندانشان يتيم گرديدند جابر فرمود: از حبيبم رسول خدا شنيدم كه فرمود: من احب قوما كان معهم و من احب عمل قوم اشرك في عملهم و الذي بعث محمدا بالحق نبيا ان نيتي و نية - اصحابي علي ما مضي عليه الحسين و اصحابه. «يعني كسي كه قومي را دوست بدارد با آنها محشور مي شود و هر كه عمل قومي را دوست بدارد در اجر با آنها شريك است قسم به آن كه محمد را به پيامبري مبعوث گردانيد نيت من و يارانم بر آن چيزي است كه حسين و اصحابش انجام دادند [1] .»