موقعي كه حسين (ع) سرگرم جنگ با دشمن و خود را به قلب لشكر زده و از هر سو با دشمن مي جنگيد، ارازل كوفه بمنظور سست كردن حضرت ابي عبدالله (ع) و انصراف از حمله به دشمن جمعي را بسيج كردند و به طرف خيمه گاه حسيني هجوم آوردند تا خيمه گاه و البسه زنان و كودكان را غارت كنند!

حسين به آنان فرياد زد:

يا شيعة آل ابي سفيان ان لم يكن لكم دين و كنتم لا تخافون المعاد فكونوا احرارا في


دنياكم و ارجعوا الي احسابكم ان كنتم عربا كما تزعمون.

«اي شيعيان آل ابوسفيان اگر دين نداريد و از عذاب آخرت نمي ترسيد اقلا در دنيا آزادمرد باشيد، و به كيان خود بازگرديد اگر عرب هستيد چنان كه گمان مي كنيد».

نكته: امام كه اينان را به پيروي از آل ابي سفيان نسبت مي دهد مي خواهد آن ها را از اسلام و مسلمين جدا كند كه اگر مسلمان بوديد با پسر دختر پيامبر نمي جنگيديد و اگر خود را عرب مي دانيد غيرت عربي تان چه شد كه مزاحم زنان و اطفال مي شويد. در اين ميان شمر ملعون صدا زد: پسر فاطمه چه مي گوئي؟

امام فرمود: انا الذي اقاتلكم و تقاتلونني و النساء ليس عليهن جناح.

«من با شما مي جنگم و شما با من جنگ داريد زنان گناهي ندارند» سركشان خود را از تعرض به حرمم بازداريد.

شمر فرياد زد برگرديد كار حسين را بسازيد كه او مرد كريمي است اهانت به حرمش را تحمل نمي كند، جمعيت حسين را احاطه كردند گروهي با شمشير و عده اي با نيزه جراحات كثيري بر حضرت وارد كردند از آن جراحات خون مانند فواره فوران مي كرد [1] .