وقتي كه حسين ابدان مطهره شهداء را مشاهده كرد كه مانند گوشت قرباني روي خاك كربلا بر زمين ريخته اند و كسي نمانده كه از حسين حمايت كند و زنان اهل حرم جز گريه كاري ندارند. در برابر دشمن قرار گرفت و فريادش بلند شد:

هل من ذاب يذب عن حرم رسول، هل من موحد يخاف الله فينا، هل من مغيث يرجو الله في اغاثتنا هل من معين يرجو ما عند الله في اعانتنا. «آيا كسي هست كه از حرم رسول خدا دفاع كند، آيا خداپرستي هست كه درباره ما از خدا بترسد، آيا كسي هست كه در فريادرسي ما به خدا اميدوار گردد آيا كسي هست كه در كمك به ما اميد به اجر و ثواب الهي داشته باشد».

استغاثه و ياري خواستن امام در روح قاسي و جنايت پيشه و سنگ دل مردم كوفه اثر نداشت بلكه بر چيرگي و بي شرمي آنها افزود [1] .