پس از شهادت حضرت ابي الفضل انواع مصائب بر حسين عليه السلام هجوم آورد:

1- وضعيت زنان حرم كه لحظه به لحظه با بدن شهيدي رو به رو مي شوند، و علاوه در محاصره دشمن قرار گرفته و نمي دانند سرانجام كارشان به كجا مي انجامد، فقط حسين آن ها را به صبر و بردباري در برابر مصائب سفارش مي كند.


2- از سوي ديگر صداي اطفال به العطش بلند است كه مي بيند كودكان و نونهالان از بي آبي مشرف به هلاكتند و حسين چاره اي جز سوختن و ساختن ندارد.

3- دشمنان خدانشناس نه تنها به مردان رحم نمي كنند بلكه از اطفال صغير هم كه قدرت بر مبارزه و جنگ را ندارند نمي گذرند و آنان را به شهادت مي رسانند.

4- شدت تشنگي شخص ابي عبدالله را از پاي درآورده لبهاي مبارك آن چنان خشك كه همانند دو چوب به هم مي خورد، چشمها تار شده آسمان را مانند دود مشاهده مي كند.

5- از دست دادن ياران و بستگان تنهائي و بي كسي حضرت.

اينها مصائبي بود كه يكي از آنها براي نابودي شخص كافي است ليكن حضرت ابي عبدالله محكم و استوار ايستاد و حتي آن چنان جنگي نمود كه چشم روزگار چنين قدرتي در كسي نديده مگر پدرش علي بن ابي طالب عليه السلام.