سويد بن عمرو بن ابي المطاع خثعمي پيرمردي بزرگوار، عابد، كثيرالصلوة و شجاعي آزموده در ميدان جنگ بود.

بنا به نقل طبري و ديگر ارباب مقاتل سويد با كسب اجازه از امام عليه السلام بميدان كارزار قدم نهاد و اين رجز را خواند:



اقدم حسين اليوم نلقي احمدا

و شيخك الحير عليا ذالندي



و حسنا كالبدر وافي الأسعدا

و عمك القرم الهمام الأرشدا



حمزة ليث الله يدعي اسدا

و ذالجناحين تبوأ معقدا



في جنة الفردوس يعلوا صعدا

قدم پيش نهادم اي حسين تا جدت احمد (ص) و پدرت علي و برادرت حسن و عموهايت حمزه شير خدا و جعفر صاحب دو بال را كه در بهشت برين در مقام و مرتبه والاي آن هستند ملاقات نمايم.



و به كارزار پرداخت تا در اثر جراحات بسيار از پاي درآمد و به صورت بر زمين افتاد و آن چنان بيحال بود كه قدرت حركت از او سلب شده بود سپاه دشمن به تصور اين كه سويد جان داده است متعرض او نشدند پس از آن كه حسين عليه السلام به شهادت رسيد، سويد در حال جان دادن شنيد كه مي گويند: حسين كشته شد غيرتش به جوش آمد و حركتي به خود داد و از جاي برخاست، و چون شمشيرش را دشمنان گرفته بودند كاردي كه در ساق پا زير چكمه جاي داده بود گرفت و با كارد با دشمن جنگيد، با اين حال دشمنان ديدند كه تنها از عهده او برنمي آيند دسته جمعي بر او حمله كردند و عروة بن بكار تغلبي و


زيد بن ورقاء جهني او را شهيد نمودند [1] .