پس از آنكه خبر شهادت مسلم بن عقيل به امام حسين عليه السلام رسيد و از مكر و حيله و بي وفائي مردم كوفه آگاه شد، دوازده پرچم ترتيب داد و هر يك را به يكي از اصحاب تحويل داد به جز يكي از آنها كه بر زمين ماند، يكي از ياران عرضه داشت كه آن را به من بسپاريد، امام فرمود: خدا ترا جزاي خير دهد، اما صاحب آن خواهد آمد!

سپس امام اين نامه را براي حبيب بن مظاهر نوشت:

من الحسين بن علي بن ابي طالب الي الرجل الفقيه حبيب بن مظاهر اما بعد يا حبيب فانت تعلم قرابتنا من رسول الله صلي الله عليه و آله و انت اعرف بنا من غيرك و انت ذو شيمة و غيره فلا تبخل علينا بنفسك يجاريك جدي رسول الله (ص) يوم القيامه.

«يعني از حسين بن علي بن ابي طالب به مرد فقيه حبيب بن مظاهر اما بعد، حبيب! تو نزديكي ما را با رسول خدا (ص) مي داني و ما را بهتر از ديگران مي شناسي، و مردي غيرتمند و داراي اخلاق و روش پسنديده اي، پس از جان خود در راه ما دريغ مدار كه جدم رسول خدا (ص) در روز قيامت پاداش ترا خواهد داد [1] .