زماني كه عمرو بن حجاج با سپاهيانش از ميمنه سپاه عمرسعد بر ميسره سپاه امام كه زهير بن قين فرمانده اين قسمت بود حمله ور شدند و دو لشكر مدتي با يكديگر به نبرد سنگيني كه سابقه نداشت پرداختند مسلم بن عوسجه زخم و جراحات سنگيني برداشت و اين چنين رجز مي خواند:



1- ان تسألوا عني فاني ذو لبد

و ان بيتي في ذري بني اسد



2- فمن بغاني حائد عن الرشد

و كافر بدين حبار صمد



1- «اگر از من بپرسيد داراي شجاعت شيرم و اگر از نسبم سئوال كنيد از قبيله ي بني اسدم.»

2- «هر كه بر ما ستم كند از حق منحرف و به دين خداي صمد كافر است.»

و با شمشير بران بهر طرف حمله مي كرد تا اين كه مسلم بن عوسجه عبدالله ضبابي و عبدالرحمان بن ابي خشكاره به كمك يكديگر مسلم بن عوسجه را از پاي درآوردند، چون گرد و غبار حمله فرونشست مسلم بن عوسجه را بر روي زمين افتاده ديدند.

امام عليه السلام به سرعت ببالين وي آمد و مسلم هنوز جان داشت.

امام فرمود خدا ترا رحمت كند و آيه فمنهم من قضي نحبه را تا آخر تلاوت كرد [1] .